Zielona herbata

Pięć tysięcy lat temu cesarz chiński Szen Nung, odpoczywając w cieniu drzewa herbacianego, czekał na swój ulubiony napój - przegotowaną wodę. Listki, które wpadły wtedy do garnka z wrzątkiem, sprawiły, że smak otrzymanego naparu zachwycił władcę. Zielona herbata, oprócz walorów smakowych, ma także właściwości lecznicze. Dowiedz się, jak ją parzyć, aby ich nie stracić.

Wszystkie rodzaje herbaty, zarówno czarnej, jak i zielonej, pochodzą z liści drzewa herbacianego. Różnica polega jedynie na sposobie ich przygotowywania. Liście przeznaczone do produkcji herbaty czarnej poddaje się procesowi utleniania, zwanemu fermentacją. By powstała herbata zielona, liście przerabia się najpóźniej w godzinę po ich zerwaniu, nim zaczną fermentować. W każdym kraju procesy te przebiegają inaczej. Największymi eksporterami zielonej herbaty są Japonia i Chiny. W Japonii, przed wysuszeniem, herbaciane liście są blanszowane parą wodną. W Chinach suszy się je przez 4-5 minut na ogrzewanych słońcem lub podgrzewanych nad ogniem bambusowych tacach, a następnie poddaje się dalszej obróbce w zwijarkach lub w gorących kotłach.

Zielona herbata przedłuża życie
Japończycy uważają, że wypicie od 4 do 10 filiżanek tego napoju dziennie korzystnie wpływa na zdrowie i przedłuża życie człowieka średnio o 3 lata. Holendrzy twierdzą, że cztery filiżanki dziennie zmniejszają zachorowalność na arteriosklerozę. Naukowcy zalecają więc wypijanie każdego dnia kilku szklanek zielonej herbaty dla przyjemności i zdrowia.  Czy zieloną herbatę można parzyć wielokrotnie? Oczywiście. Robią tak najwięksi smakosze, czyli Chińczycy i Japończycy, którzy często pierwszy napar wylewają. Twierdzą bowiem, że herbata powtórnie zaparzona jest smaczniejsza. Ponownie parzona herbata jest równie bogata, a nawet bogatsza w składniki mineralne niż ta z pierwszego naparu. Chodzi tu zwłaszcza o rzadko występujący w pożywieniu mangan i fluor. Warto jednak pamiętać, że wilgotnych liści zielonej herbaty nie można przechowywać dłużej niż 12 godzin, ponieważ później rozwijają się na nich grzyby.

Parzenie zielonej herbaty
Do przygotowania naparu najlepsza jest woda miękka, uboga w wapń i niechlorowana. Niestety, w naszych kranach płynie woda twarda, o dużej zawartości chloru. Jeżeli nie ma możliwości przefiltrowania jej, należy korzystać z mineralnej, niegazowanej, o niewielkiej zawartości wapnia. Napar sporządza się następująco: łyżeczkę suszu zalewa się szklanką wody o temp. 80 st. C. Powinna to być za każdym razem woda świeża, raz gotowana. Herbatę należy parzyć nie dłużej niż 3-4 minuty. Zbyt mocna ma posmak szpinaku lub alg. Wystarczy ją wtedy rozcieńczyć wodą, a zyska na smaku.

Zielona herbata - doping dla mózgu
Herbata pobudza i orzeźwia dzięki dużej zawartości teiny działającej tak samo jak kofeina znajdująca się w kawie. Liście herbaty, zarówno czarnej, jak i zielonej, mają od 2,5 do 4 procent teiny, z której około 80 procent przechodzi do naparu podczas parzenia. Filiżanka herbaty zawiera od 30 do 100 mg teiny. Po jej wypiciu zwiększają się zdolności umysłowe i fizyczne organizmu, a uczucie senności, znużenia i wyczerpania mija. Teina nie tylko ułatwia proces uczenia się i poprawia zdolność kojarzenia, ale reguluje też pracę jelit, a u niektórych osób łagodzi różnego rodzaju bóle. Pobudza jednak tylko świeży napar i to uzyskany najwyżej po 3 minutach. Herbata parzona dłużej działa relaksująco.

Kto nie może pić zielonej herbaty?
Ludzie starsi, chorzy na serce, z nadciśnieniem tętniczym i jaskrą muszą ograniczyć picie mocnej herbaty, zarówno zielonej, jak i czarnej. Ze względu  na dużą zawartość teiny nie jest to też najlepszy napój dla rozwijającego się organizmu. Dlatego dzieciom do 10 roku życia, w ogóle nie należy dawać herbaty. Starsze od czasu do czasu mogą wypić szklankę słabego herbacianego naparu. Herbata zielona powinna być drugiego lub trzeciego parzenia. Ważną zaletą przemawiającą za tym, by piły ją starsze dzieci, jest zawartość taniny i fluoru zapobiegającego próchnicy. W sklepach można kupić zieloną herbatę pozbawioną teiny i taką każdy może pić bez ograniczeń.

 

źródło: poradnikzdrowie.pl